آندومتریوز به معنی وجود غدد آندومتریال و استرومای رحم در بیرون از آندومتر و عضله رحم است. لگن شایعترین محل آندومتریوز است. در این بیماری بافت اندومتر (مخاط رحم) پرکار در بیرون از محل اصلی (رحم) پایه ریزی می‌شود. این بافت در تمام بافت‌های بدن به جز طحال می‌شود به‌وجود آید، ولی رایج‌ترین محل پدیدآمدن آن و در ۵۰درصد موارد، لگن است که در این قسمت، تخمدان‌ها (در نزدیک ۴۰ درصد موارد) بیش از دیگر اندام‌ها گرفتار اندومتریوز می‌شوند. بنابراین همزمان با ماهانگی خانم‌ها این نقاط خونریزی می‌کنند که در نتیجه دشواری‌های فراوانی برای فرد به‌وجود می‌آید. رایج‌ترین آنها درد موقع پریود ماهانه یا نازایی و دردهای مزمن لگنی می‌باشد.
از نشانه‌ها آندومتریوز درد لگنی، دیسمنوره، دیسپارونی و نازایی است. درمان پزشکی بر پایه حاملگی (پروژستین‌ها به تنهایی یا ترکیب با استروژن‌ها) یا منوپوز دروغین (مانند دانازول)می باشد. درمان جراحی دربرگیرنده برداشتن ضایعه یا سوزاندن آن است. گسترش اندومتریوز به‌طور کامل و پایانی مشخص نیست، ولی در حالت کلی کارآزمودگان گسترش آن را از یک تا ۱۰درصد پیش‌بینی می‌کنند. همچنین بیشترین سن ابتلا به این بیماری بیشتر میان ۲۵ تا ۴۰سالگی است. این در حالی است که اندومتریوز عامل ۵تا۱۵ درصد موارد نازایی در زنان است.
در اندومتریوز بافت‌های همانند رحم در جاهایی از بدن بیرون از رحم رشد می‌کنند. این بافت‌های نابجا می‌شود به نام تومور خوش‌خیم، گره بافتی یا بافت کاشته‌شده مورد اشاره قرار گیرند. برخی عوامل می‌شود زنان را در برابر خطر بیشتر ابتلا به این بیماری بنهند:
- شروع دوره‌های قاعدگی در سنین پایین‌تر.
- داشتن قاعدگی‌های شدید.
- دوره قاعدگی‌های طولانی‌تر از هفت روز.
- داشتن خویشاوند نزدیک – مانند مادر، خواهر یا خاله‌ای که به این عارضه دچار باشند.
منابع
- دنفورث بیماریهای زنان و مامایی. تهران
