آویز بازو (اندام فوقانی)، معمولاً در آسیب دیدگی های نواحی بازو، ساعد، مچ دست و یا شکستگی های ساده دنده ای بکار برده می شوند و به نحوی باعث نگهداشتن و حمایت اندام فوقانی می گردند، که در آن ساعد به شکل افقی قرار گرفته و یا فقط مختصری به سمت بالا کشیده می شود.
• طریقه بکارگیری آویز بازو (اندام فوقانی):
1) اندام آسیب دیده را طوری نگهدارید که در آن قدری دست بالاتر از آرنج اندام سالم قرار داشته باشد. یکی از انتها های باند سه گوش را از زیر آرنج مربوط به اندام آسیب دیده عبور داده و به سمت شانه مخالف (شانه مربوط به اندام سالم) کشیده و در آن محل نگهدارید. باند را به نحوی رو به سمت بیرون گسترش دهید که قاعده آن (قاعده باند) هم تراز با ناخن انگشت کوچک مصدوم قرار گیرد.
2) انتهای تحتانی (پایین قرار گرفته) باند را طوری از روی ساعد مصدوم عبور دهید که در محل شانه وی به انتهای دیگر باند برسد.
3) در حفره واقع شده در بالای استخوان ترقوه طرف آسیب دیده بدن از یک گره مربعی استفاده کنید. سپس هر دو انتهای بانداژ را به زیر گره فرو کنید تا مثل یک پد (بالشتک) اطراف گره را پوشانده (و نرم) کند.
4) راس باند را به سمت جلوی آرنج تا کنید (چین بدهید.) قسمت های شل بانداژ را در ناحیه زیرین آن جمع کرده (و تو بگذارید) و سپس به وسیله یک سنجاق قفلی راس باند را به قسمت جلویی بانداژ ببندید.
– اگر سنجاق قفلی در اختیار ندارید، آنقدر باید راس باند را بپیچانید تا اینکه آویز به نحوی راحت و مناسب نگهداشته شود.سپس راس باند را در ناحیه پشتی باز و به درون آویز فرو ببرید.
5) مکرراً گردش خون را در انگشتان دست مصدوم (که باید قابل رویت و برهنه باشند) ارزیابی کنید و در صورت لزوم آویز را باز کرده و هر گونه پانسمان که در زیر آویز انجام داده اید را نیز بگشایید.
منبع: مباني كمك هاي اوليه ، ترجمه:دكتر نادر سيد رضوي.
انتشارات:مؤسسه آموزش عالي علمي كاربردي هلال ايران. چاپ اول.1383.
