شما می توانید با دادن تغییرات مناسبی در پوشاک مصدوم به صورت ابتکاری یک آویز را فراهم کنید البته باید از دوام پارچه و وسعت کافی آن برای تحت حمایت قرار گرفتن اندام فوقانی اطمینان داشته باشید. همچنین گاهی اوقات می توانید به کمک سایر اجزای لباس بیمار و یا وسایل دیگری (مثل کمربند) آویزی مناسب و با توجه به شرایط مصدوم برای وی طرح نمایید.
• شیوه عملکرد:
الف) ژاکت (نیم تنه):
دکمه های نیم تنه را باز کرده و لبه آنرا (جداره آنرا) به نحوی به سمت بالا برگردانید که روی اندام آسیب دیده را بپوشاند. جداره ژاکت را به روی قسمت سینه ای لباس به وسیله سنجاق قفلی محکم و تثبیت نمایید؛ انگشتان را برای چک کردن وضعیت جریان خون بیرون بگذارید. اندام فوقانی مصدوم در محل تا شده ژاکت ثابت نگاهداشته می شود.
ب) کت و یا ژاکتی که کناره آن سراسر دگمه دار باشد-کاپشن:
در درون حفره ایجاد شده (در بین دگمه های آن) قرار دهید. دگمه ژاکت، مچ دست را ثابت نگه می دارد.
ج) پیراهن آستین بلند:
اگر مصدوم پیراهنی آستین بلند به تن دارد، جداره سر آستین را در طرف آسیب دیده به قسمت جلویی پیراهن و یا ژاکت او با سنجاق کردن متصل نمایید. اگر می خواهید آویز ابتکاری شما از نوع بالا برنده باشد، می توانید سر آستین را قدری بالاتر و در روی شانه وی به لباسش سنجاق کنید که در نتیجه اندام فوقانی آسیب دیده او بالاتر قرار خواهد گرفت.
د) پیراهن آستین کوتاه:
از یک کمربند، کراوات و یا یک جفت بند جوراب و یا باریکه های پارچه ای کشدار می توانید برای ایجاد حمایت به روش “گردنبند-سر آستین “(coller-and-cuff) استفاده نمایید. بند (کمربند) را یک رو بچرخانید تا آنکه دست به بیرون نلغزد.از عدم وجود اختلال در جریان خون نیز اطمینان بیابید.
تذکر: اگر به وجود شکستگی در ناحیه ساعد شک دارید هرگز از این روش استفاده نکنید.
منبع: مباني كمك هاي اوليه ، ترجمه:دكتر نادر سيد رضوي.
انتشارات:مؤسسه آموزش عالي علمي كاربردي هلال ايران. چاپ اول.1383.
