موارد مصرف: ميتومايسين در درمان‌كارسينوماي معده، لوزالمعده، كلوركتال،پستان، سر و گردن، مجاري صفراوي،ريه، گردن رحم، مثانه و لوسمي‌ميلوسيتيك مزمن مصرف مي‌شود.
مكانيسم اثر: ميتومايسين بعد از فعال شدن‌توسط آنزيم‌ها در بافتها به‌عنوان يك‌داروي آلكيله‌كننده با دو يا سه گروه فعال‌عمل مي‌كند. ميتومايسين موجب اتصال دورشته DNA بهم شده و ساخت DNA و نيزتا حدي ساخت RNA و پروتئين را مهارمي‌كند.
فارماكوكينتيك: متابوليسم ميتومايسين‌عمدت در كبد صورت مي‌گيرد. نيمه عمر آن‌در مرحله نهائي حدود 50 دقيقه بوده دفع‌آن كليوي است.
هشدارها: اگر طي تزريق وريدي دارو به‌بافتهاي اطراف رگ نشت كرد بايد تزريق‌را بلافاصله متوقف و بقيه دارو را از طريق‌يك وريد ديگر تجويز كرد. برداشتن ناحيه‌آسيب‌ديده توسط جراحي ممكن است لازم‌شود.
عوارض جانبي: كاهش گلبولهاي سفيد خون‌يا عفونت ـ و ترومبوسيتوپني از عوارض‌شايع ميتومايسين هستند.
نكات قابل توصيه: 1 ـ ميتومايسين رامعمولا از طريق يك كاتتر وريدي تزريق‌مي‌كنند.
2 ـ به‌علت ايجاد نكروز موضعي بافتها،نبايد ميتومايسين را به‌صورت عضلاني يازيرجلدي تزريق كرد.
3 ـ ميتومايسين را براي درمان بعضي ازتومورها به‌صورت تزريق شرياني (مثلادر شريان كبدي) تجويز مي‌كنند.
4 ـ دوره درمان بعدي با ميتومايسين بايدتنها زماني كه سلولهاي خوني به تعداد قابل‌قبول بازگشتند، انجام شود.
5 ـ اگر بيماران پس از دو دوره درمان‌پاسخ لازم را به ميتومايسين ندادند به‌نظرنمي‌رسد كه درمان با ميتومايسين در آنهانتيجه‌اي داشته‌باشد.
مقدار مصرف: به ميزان 10-20 mg/m2به‌صورت مقدار واحد هر 6-8 هفته يكبارتزريق وريدي مي‌شود. مقدار مصرف درنوبتهاي بعدي بر مبناي تعداد پلاكت‌ها ولكوسيت‌ها تعيين مي‌گردد. مصرف مقاديربيش از mg/m2 20 اثر درماني بيشترنداشته و تنها خطر مسموميت را افزايش‌مي‌دهد.
اشكال دارويي:
Injection: 2 mg
