سندرم استیونز–جانسون (به انگلیسی: Stevens–Johnson Syndrom) یک بیماری نادر در پوست و مخاط بدن است که بر اثر عفونت یا داروهای آلرژی‌زا ایجاد می‌شود.
ابتلا
علل اصلی ابتلا به این سندم (نزدیک به ۵۰٪) واکنش‌های آلرژیک به داروها (مانند سولوفنامید، هیدانتوئین، آلوپورینول و …)[۱]. دلیل‌های فرعی می‌تواند عفونت‌های لنفاوی، مایکوپلاسمایی یا باکتری‌های دیگر.
پاتومکانیزم
این سندرم به واکنش دفاعی لنفوسیت تی در بدن انسان بر می‌گردد. بر اثر آپوپتوز سلول‌های کراتینوسیت از بین می‌روند. اما دلیل پاتولوژی دیگر تاکنون کشف نشده‌است.
نشانه‌ها
به صورتی کلینیکی، این بیماری خود را به صورت یک بیماری عمومی با تب، و رینیت نشان می‌دهد. پس از آن پوست شروع به التهاب می‌کند. مرکز التهاب سیاه رنگ است و در داخل دهان، لب‌ها و آلت تناسلی جوش‌های دردناکی ایجاد می‌شوند. بعضی اوقات تعداد این جوش‌ها چنان در دهان زیاد است که بیمار از درد دهان خود را نمی‌تواند باز کند و مشکلاتی برای غذا خوردن وی ایجاد می‌شود.
تشخیص
با وجود اعلایم کلینکی روشن بیماری، برای تشحیص نمونه‌برداری و آزمایش باید صورت گیرد. پارمترهای آزمایشگاهی یا تست‌های مناسب برای یافتن این بیماری موجود است. سلول‌های مرده در محل التهاب و سوراخ‌های موجود در غشای پایه‌ای می‌تواند راهی برای تشخیص این سندرم باشد.
درمان
بهترین کار کنار گذاشتن داروهایی است، که بیمار در طول ۲-۳ هفتهٔ قبل از بروز بیماری مصرف می‌کرده‌است. عفونت‌های مایکوپلاسمایی باید با تتراسایکلین درمان شوند، البته برای کودکان بهتر است از آنتی‌بیوتیک‌های مایکوپلاسمایی پرهیز شود.
پیش‌بینی
مرگ در اثر این بیماری در ۶٪ درصد موارد اتفاق افتاده‌است. البته اگر بیمار به حالت نکروز سمی اپیدرم برسد تا ۵۰٪ امکان مرگ برای بیمار وجود دارد.
منابع
- ↑ blitz-a-t vom 20. November ۲۰۰۷: «Vorsicht! Schwerwiegende Überempfindlichkeitsreaktionen unter Strontiumranelat (Protelos)» [۱]
- ویکی‌پدیا
