این بیماری مزمن دومین بیماری شایع استخوانی پس از استئوپورز است. مشکل اصلی در بیماری پاژه افزایش جذب استئو کلاستی استخوان است. استئوکلاستها بیشتر، بزرگتر و فعالتر هستند. استخوان جدید با کیفیت پایین ساخته می شود. اکثر بیماران بدون علامت هستندو در عکس رادیوگرافی روتین یا به دلیل بالا بودن سطح آلکالن فسفاتاز سرمی تشخیص داده می شوند. ولی برخی بیماران درد استخوانی، بدشکلی استخوانی، شکستگی، آرتریت، سردرد، نارسایی قلبی و… دارند. شایعترین محلهای درگیر لگن، مهره، جمجمه، تیبیا و فمور هستند. پس از تشخیص، اسکن استخوان بهترین روش تعیین محل و وسعت ضایعه می باشد. درمان شامل درمان غیر دارویی ( فیزیوتراپی )و درمان دارویی داروهای ضد جذب استخوان ( بی فسفوناتها ) و مسکنها است.
منابع
- ویکیپدیا
- سیسیل مبانی طب داخلی. تهران ۲۰۰۴