واریس (به انگلیسی: Varicose veins) که از ریشه لاتین Varix به معنای پیچ خورده گرفته شده، به گشاد شدن سیاهرگ‌ها گفته می‌شود. واریس، شایعترین بیماری عروقی انسان است که حدود ۲۰-۱۰٪ جمعیت را مبتلا می‌کند. سیاهرگ‌های واریسی به صورت رگ‌های دراز، گشادشده و پرپیچ‌وخم و غالباً در سطوح درونی اندام تحتانی دیده می‌شوند. بیشترین میزان شیوع واریس در زنان بین سن ۴۹-۴۰ سالگی برآورد شده‌است.
علت زمینه افزایش فشار سیاهرگی است مثلا به دنبال سرپا ایستادن‌های طولانی بارداری و ضربه فرد ممکن است دچار واریس رگ‌های پا شود یا به دنبال بیماری کبدی و افزایش فشار ورید باب ما واریس مری داریم. همچنین بواسیر نوعی واریس عروقی به دنبال زور زدن‌های متوالی هنگام اجابت مزاج است و واریکوسل. البته زمینه ارثی و نقایص دیواره عروقی نیز در ایجاد واریس موثر هستند.
علائم و درمان واریس اندام تحتانی
بیشتر سیاهرگ‌های واریسی بدون علامت بوده و تنها از جنبهٔ زیبایی به توجه پزشکی نیاز می‌یابند. در صورت علامت‌دار شدن، احساس درد، پری و سنگینی منتشر و غیر اختصاصی در ساق پاها به ویژه پس از ایستادن به مدت طولانی، وجود دارد. گاهی تورم در مچ پا و عروق برجسته در پا دیده می‌شود. درمان نگهدارنده (مانند جوراب الاستیک، اجتناب از سرپا ایستادن طولانی و بالا نگهداشتن پا هنگام دراز کشیدن)است. در صورت بروز مشکلات اساسی جراحی ضروری است. روش‌های درمانی متداول عبارتند از اسکلروتراپی (تزریق مایع) و جراحی. اندیکاسیون‌های درمان جراحی شامل درد دائم و ناتوان‌کننده، ترومبوفلبیت (لخته شدن) سطحی راجعه، ضایعات و زخم‌های پوستی همراه با خونریزی هستند.
منابع
- ویکی پدیا
- دورلند فرهنگ پزشکی. تهران
